Struinen door een echte polder

Samen met neef Andre op de foto, de konijnen waren voor de slacht.

Rechts van mij ligt het land dat van mijn opa was.

Deze foto is op mijn eerste verjaardag gemaakt, achter mij mijn moeder, ik mis haar nog iedere dag.

Ik ben in 1968 op de boerderij van mijn opa geboren. Niet veel later zijn we verhuisd, op loopafstand van opa en oma. De foto's hierboven zijn in de tuin van ons huis genomen met uitzicht over de weilanden. Plaatjes van een onbezorgde jeugd in de polder.

Nu 44 jaar later woon ik nog steeds in de polder, op slechts tien minuten rijden van waar het voor mij allemaal is begonnen. 'De romantiek van de polder' is een uitspraak waar ik om moet lachen als ik die hoor of lees. In de winter van 1979 kon ik twee dagen niet naar school omdat we ingesneeuwd waren. Steevast bevroor bijna iedere winter de waterleiding die met veel moeite ontdooid werd. IJs op de binnenkant van de ramen, zelfs met twee oliekachels was het  huis niet warm te stoken. Zomers kon het gebeuren dat de gedroogde was stonk omdat de boer was wezen gieren.

Wonen in de polder is niet altijd genieten van ruisend riet en plompenblad, en wie het genoegen heeft om eens met een boer te spreken krijgt dan ook te horen dat het vroeger echt niet beter was. Melken met de hand, het hele gezin moest meewerken, en de melk ging nog in bussen. Hard werken, 7 dagen in de week. De melkmachine was een vooruitgang.

Tegenwoordig worden de koeien heel anders gemolken. De meest hypermoderne melkmachines zijn melkrobots. Het systeem werkt volautomatisch. De computer herkent elke koe en houdt alle gegevens bij zoals de liters melk die de koe geeft, maar ook de lichaamstemperatuur en waarschuwt zelfs tegen mogelijke ziektes. Een boer die op de 'traditionele' manier 60 koeien melkt, reinigt de uiers en sluit de melkbekers 43.800 maal per jaar aan. Dit betekent honderden uren die de boer anders onder de koe doorbrengt. Deze tijd komt vrij dankzij de robot.

Zondag 14 oktober. Vanmorgen zitten Raimond en ik al ruim voor 7.00 uur hier thuis aan de koffie. Een gemiddeld boerenbedrijf is dan al ruim een uur aan het draaien. Regen klettert tegen het raam, en na de koffie verruilen we huis en haard voor de polder.

Wij gaan vissen in de polder zoals ik dat in mijn jeugd ook deed. Tussen de koeien, soms trappen in een koeienvlaai, klimmen over hekken en ogen en oren goed open om maar niets te missen van wat er in de slootjes gebeurt. Deze keer niet struinen over het oude land van mijn opa, waar een voor de gemiddelde polder goed snoekbestand rondzwemt. We gaan vissen in een ondiepe ringvaart die slingert door de groene wereld, en om er in te kunnen vissen moeten flink wat hekken worden genomen.

Helaas, de ringvaart staat niet in de vispas, en visstandcontrole of uitzetting van vis is er nog nooit gebeurd. Na een strenge winter kun je er van uitgaan dat de grote snoeken het loodje hebben gelegd, en de kleinere soortgenoten op die manier minder risico lopen om ten prooi te vallen aan hun eigen pa of ma. Niks geen romantiek, opgroeien in de polder is hard. Om een snoek te vangen moet er gewerkt worden, en juist dat is wat mij aan deze polder voldoening geeft.

Net zoals op het boerenbedrijf heeft ook voor de struinende poldervisser de tijd niet stilgestaan op materiaalgebied. Langere en lichtere spinhengels dan in mijn jeugd, maar ook het kunstaas is veranderd. Wat niet veranderd is is dat de koeien hier nog steeds buiten lopen, en zo hoort het. Mooier nog, de boer aan de overkant van de ringvaart waarin wij vissen laat zelfs zijn kippen vrij buiten lopen.

Twee snoeken, meer kregen we niet van deze polder, waren de beloning voor flink afzien. Zonder snoek waren we zeker niet rond 15.00 uur richting huis gegaan. De uitsmijters en koffie van Francine gingen er goed in. En met gevulde magen wordt aan deel twee van deze visdag begonnen.

Bizar, op korte loopafstand van de auto en in de luwte van woningen vangen we in een kort tijdsbestek met z'n tweeën 7 snoeken.  Struinen door de polder is fantastisch, maar vergeet de slootjes in de woonwijken niet!

Groeten,
Peter