Schiedam

Zondag 7 oktober. Het is 4.00 uur in de morgen als ik de Zundapp buiten onze tuinpoort aan trap. Een blauwe rookwolk achterlatend wordt de ruim vier uur durende rit naar Schiedam aangevangen. De kaart (om onderweg niet verdwaald te raken) en een regenpak (voor je weet maar nooit) zijn onmisbaar. Net zoals de pijp en de tabaksdoos die samen met de camera en een extra fotorolletje over de zakken van mijn jas zijn verdeeld. Over mijn schouder hangt het foudraal waarin de spinhengel is opgeborgen, en de werpmolen in zijn houten beschermdoos en flink wat spinners en andere attributen zitten veilig opgeborgen in het struintasje.

Gelukkig voor mij  hoef ik niet op en neer naar Schiedam op de Zundapp, en een kaart meenemen hoeft ook niet meer. De autorit naar Schiedam duurt precies 1 uur, en daarom hoefde ik niet om vier uur vanmorgen van huis te gaan, maar pas om zeven uur. Pijp roken vind ik vies maar is vooral ook ongezond en mijn camera is digitaal. Waarom dan deze vreemde intro boven dit verslag?

Vijftig jaar geleden zou die intro helemaal niet zo vreemd geweest zijn, alleen bestonden er toen ook nog geen computers en was ik zelfs nog niet eens geboren.. In de polders waarin ik ben opgegroeid en nog steeds woon, kwamen de Amsterdammers inderdaad op hun fonkelende bromfietsen om een dag te vissen. Er werden voor deze groep vissers zelfs bootjes verhuurd. En dat roken slecht voor je is, dat wist men toen nog niet. Dat alles is verleden tijd,  behalve het visgerei. Keurig wordt de glanzende met tomtom uitgeruste auto geparkeerd op de parkeerplaats in de buurt van de polder. De mobiel gaat mee, en in de rechterhand een glasvezel spinhengel met zwarte Mitchell CAP werpmolen volgespoeld met nylon. Eehhhhhhhh...

Ik zou graag een klassieke Zundapp bezitten, om met mooi weer een uurtje met Francine achterop te touren. Een uurtje met klassiek materiaal de polder in is ook leuk, en op de damesfiets met rieten mand voorop die hier in de schuur staat sta ik binnen vijf minuten in de polder. Een weidse polder zonder bordjes waarop staat dat er op zondag niet voor de boerderijen gevist mag worden en waar je niet om de drie weteringen lid van een andere hengelsportvereniging moet zijn om er te mogen vissen. Even lekker uitwaaien om daarna die blingbling Shimano's, naadloos opgespoeld met Nanofil, en carbon spinhengels die boven liggen nog meer te waarderen.

Als ik om precies 8.00 uur de Toyota Prius in Schiedam voor de deur parkeer word ik niet veel later door de hele familie van Gameren welkom geheten. Na samen heel veel lief en leed gedeeld te hebben voelt het meer aan alsof ik bij familie naar binnen ben gestapt, dan bij een vismaat en zijn gezin. Door de jaren heen is John als een broer voor mij geworden, en het leuke is dat hij dat ook zo voelt. Een goede echte verre vriend is meer waard dan familie die bijna om de hoek woont.

Geen polder vandaag maar de singels, vaarten en vijvers in Schiedam; daar moet het gaan gebeuren. Kilometers water met een goed roofvisbestand. John heeft gisteren voor mij een dagvergunning gehaald om er te mogen vissen. Voor de meeste vissers is de polder een uitdaging, maar ik heb dat meer met stadswateren. Hier in de omgeving heb ik ieder slootje wel gezien, met de hengel of op de schaats. Vanuit ons slaapkamerraam kunnen we de koeien en schapen vrij zien lopen.

Slootjes die door woonwijken heen slingeren zijn iets heel anders, en nieuwsgierige pinken (puberende kalveren) maken plaats voor af en toe een natte snuffelende snuit van een hond. Dit is voor een groot deel het jachtterrein van mijn vismaat. Zoals ik de polder ken, kent John alle slootjes, singeltjes en vijvers hier als was het zijn eigen broekzak. Wie hier zijn neus voor ophaalt weet niet wat hij mist. Vissen tussen beton en ijzer ik heb er zin!

Een dag struinen met John is natuurlijk ook nieuw kunstaas testen. Vandaag is daarop geen uitzondering, de nieuwste VGS creatie heet Witch. Die moet het goed doen op de Spirit of Amsterdam... En inderdaad, een snoekje ging er vol voor.

Maar vandaag is niet de dag van de streamer geworden. Niet dat we ze niet kans hebben gegeven; integendeel, we hebben flink wat uren gemaakt met veren en bont. Niet voor niets, want vier snoeken lieten zich er door strikken.

Pas na 15.00 uur schakelden we over op lepels. John gaat vissen met de 'nieuwe' Poask Lyts S en Mids Smel en ik met de grootste Pelikaan lepel. Na vier snoeken en twee baarzen voor mij op de Pelikaan lepel, (John heeft alleen volgers gehad) gaat de Pelikaan lepel er ook bij John aan. Een verstandige keus, want ook John vangt nu snoek. Mijn maat pakt in no time net als ik daarvoor vier snoeken, en tussen twee flats in vanaf een hoog muurtje een beste snoek. Met kunst en vliegwerk heb ik deze rover in mijn schepnetje gekregen, hangend over het muurtje vielen uit mijn borstzak mijn telefoon en camera te water. Sh*t. John bedacht zich geen moment en ging het water in. Na een kleine tien minuten was ik opnieuw de eigenaar van een telefoon en fototoestel, helaas beiden doen  het niet meer... De FUJIFILM  WP Z camera is dus niet waterdicht, maar gelukkig heeft het beeldmateriaal van vandaag het wel overleefd. Toen we thuis bij Jolanda achter de erwtensoep schoven hebben we er smakelijk om gelachen.

Op de weg terug hebben we onder het kroos door beide nog even onze Pelikaan lepels naar binnen gevist. Dat gaat uitstekend! John kon op deze manier nog twee baarzen aan deze visdag toevoegen. De laatste vis was voor mij, een mini snoekje.

We hebben veel gelachen maar ook geleerd vandaag. Zo is John nu overtuigd van de voordelen van Knot2Kinky als onderlijn materiaal. Streamers blijken niet altijd de sleutel tot succes, en de Pelikaan lepel doet niet onder voor de Poask S en PaKo S lepels. Voor ons is de Pelikaan lepel zelfs beter, en dat komt niet alleen door het resultaat van vandaag. De dunnere Pelikaan S lepels laten zich nog mooier en rustiger binnen vissen dan de Poask lepels. Ze slaan minder uit, en dat scheelt missers.

Wat ook erg leuk is dat midden in Schiedam John en ik een lezer van SddP ontmoetten. Ultra licht en licht vissen is een klein wereldje, maar wel een heel leuk wereldje.

Groeten,
Peter