Maandag 24 oktober.
Hallo allemaal,
Dat alles wat gewoon lijkt, letterlijk kan veranderen in de tijd van een keer knipperen met je ogen heb ik deze week zelf aan de lijve ondervonden.
In het kort samengevat is dit wat er gebeurd is:
Maandag middag twee uur na mijn loopje ging alles perfect. Tot ik op het toilet zat en duizelig werd. Gelukkig haalde ik daarna de woonkamer, en toen ging bij mij het licht uit. Alles ging draaien, kon me niet meer bewegen zonder over te gaan geven. Een oog openen ging zelfs niet zonder over m'n nek te gaan. Klinkt goor en dat is het ook, ik lag op m'n buik in m'n eigen..... Francine is na een telefoontje van Robin direct naar huis gekomen. En zag gelukkig net zoals Robin de ernst in van de situatie. Francine heeft direct een ambulance laten komen.
Drie ampullen via een infuus waren nodig om de misselijkheid iets dragelijker te maken. Het ging allemaal langs me heen. Francine heeft het me later verteld. Wat ik wel onthouden heb en waar ik ontzettend van schrok was m'n temperatuur 33,9 celcius. Ik dacht nu gaat het niet goed. Opstaan, gewoon zitten zelfs ging ook niet. Ik kon het gewoon niet ook niet na drie ampullen.
Ik ben de brancard op getild en met volle snelheid naar het ziekenhuis gebracht.
Daar ben ik een paar uur kwijt geraakt. In de tussentijd hebben ze mijn temperatuur met een deken met ingebouwde blower omhoog gekregen. Na twee uurtjes moest ik een scan van m'n hoofd maken. De bocht om met het bed was overgeven, in de lift hield ik het niet meer. Overrollen op een bed voor de scan was een drama. Voor de scan kreeg ik opnieuw een ampul tegen de misselijkheid. Anders was het echt niet gelukt.
Daarna kon ik nog steeds niet m'n ogen openen zonder ontzettend misselijk te worden en de rest wat daarbij hoorde. De nacht van maandag op dinsdag heb ik in een soort van foetus houding doorgebracht. Tijdens de controle,'gaat alles goed meneer Linzell ' draaide ik me om. Het gevolg is te raden. Een nieuwe ampul in m'n infuus. Het zoutgehalte in m'n bloed bleek bij de eerste afname niet ok. Gelukkig dinsdagmorgen wel. Ik ging opknappen heen en kon zelfstandig staan en lopen, maar zonder omvallen over een rechte lijn lopen niet. Het blijkt een ontsteking aan m'n evenwichtsorgaan te zijn!
Ik mocht naar huis en moet over vier weken terug komen. In het ergste geval is dit iets van blijvende aard en kan dus onaangekondigd terug komen. De eerste keer was afgelopen woensdag. Gelukkig ben ik er nu voorbereid op, en ook Francine was in de buurt. Het gaat nu een stuk beter met mij/ons en Francine is vanmorgen weer aan het werk gegaan.
Peter